Δύο χιλιόμετρα νότια της πόλης της Κέρκυρας εδώ και δεκαετίες συντελείται το μεγαλύτερο περιβαλλοντικό και κοινωνικό έγκλημα στο νησί. Πρόκειται για την καταστροφή ενός υδροβιότοπου και την ιδιωτικοποίηση δημόσιων εκτάσεων.

Ο Υλλαϊκός Λιμένας αποτελεί εμπόρευμα ήδη από την εποχή της Βενετοκρατίας, όταν τον οικειοποιήθηκε η οικογένεια Χαλικιόπουλου με σκοπό την εκμετάλλευση της αλιευτικής του παραγωγής.

Πολλά χρόνια αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, μέσα στη λιμνοθάλασσα κατασκευάστηκε το διεθνές αεροδρόμιο του νησιού. Η ηχορύπανση, η φωτορύπανση και η χημική ρύπανση που προκλήθηκαν από την λειτουργία του εξόντωσαν κάθε μορφή ζωής. Άνοιξε έτσι ο δρόμος για την επιχωμάτωση των ακτών του νεκρού πλέον υδροβιότοπου.

Σήμερα, στις καταπατημένες εκτάσεις της λιμνοθάλασσας λειτουργεί η βιοτεχνία σκυροδέματος “Βιομπετόν Ευαγγέλου” κι ένα πλυντήριο λεωφορείων, ενώ ένα τμήμα των εκτάσεων αυτών χρησιμοποιείται ως χώρος στάθμευσης ενοικιαζόμενων αυτοκινήτων. Επίσης, έχει κατασκευαστεί αντλιοστάσιο της Δ.Ε.Υ.Α.Κ και το γήπεδο του αθλητικού σωματείου «ΟΛΥΜΠΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ». Άλλες εκτάσεις έχουν αγοραστεί από μικροϊδιοκτήτες οι οποίοι τις επεκτείνουν και τις περιφράσσουν.

Παρά το πλήθος νομικών αποφάσεων που κατοχυρώνουν τον δημόσιο χαρακτήρα της περιοχής, κατά παράβαση του συντάγματος και με τη κάλυψη του κράτους, οι ακτές του Υλλαϊκού Λιμένα εξακολουθούν να μπαζώνονται και να ιδιωτικοποιούνται.

Σε μια πόλη που η έλλειψη ελεύθερων χώρων γίνεται ολοένα και πιο αισθητή, η επανοικειοποίηση των ακτών του Υλλαϊκού Λμένα αποτελεί επιτακτική η ανάγκη.